Ég vakna oftast þreyttur, varla með sjálfum mér,
en ég veit það er til annað líf en það sem ég lifi hér,
og þrá mín hún vakir meðan þokan byrgir mér sýn,
mig þyrstir í eitthvað annað en gúanó, tékka og vín.
Á fiskinum lifir þorpið, þorskurinn er fólkinu allt,
það þrælar alla vikuna, vaðandi slor og salt.
Við færibandið standa menn en þeir finna þar enga ró,
flestir þeir ungu komnir suður þar sem af draumunum er nóg.
Langa dimma vetur vindurinn smaug í gegnum allt.
Kannski var öllum öðrum hlýtt en mér var allavegana kalt.
Það biðu allir eftir sumrinu en biðin var löng og ströng,
bátarnir lágu tómir við kajann, í kinnungunum söng.
Faðir minn átti drauma sem dóu fyrir lítið fé.
Mig dreymdi um að verða að manni en ég náði honum aðeins í kné.
Ég gleymi seint þeim augum, gínandi botnlaust tóm,
gamall maður fyrir aldur fram með brostinn hrjúfan róm.
Þegar ég var rétt orðinn sautján um sumarið barst mér frétt,
að sæta dúkkan hans Bensa í Gröf væri orðin kasólétt.
Næturnar urðu langar og nagandi ótti með,
negldur ég gat ekki tekið til baka það sem hafði skeð.
Langa dimma vetur vindurinn smaug í gegnum allt.
Kannski var öllum öðrum hlýtt en mér var allavegana kalt.
Það biðu allir eftir sumrinu en biðin var löng og ströng,
bátarnir lágu tómir við kajann, í kinnungunum söng.
Aldrei fór ég suður, alltaf skorti mig þor,
hvert einasta sumar var því frestað,
svo kom haust og svo vetur og vor.
Nú er ég kominn á planið og ég pæli ekki neitt,
ég pækla mínar tunnur - fyrir það ég fæ víst greitt.
Ég hugsa oft um börnin mín, bráðum kemur að því
að þau bíða ekki lengur, þau fara, hér er ekkert sem heldur í.
Enn koma tómir bátarnir og bræðslan stendur auð.
baráttan er vonlaus þegar miðin eru dauð.
en ég veit það er til annað líf en það sem ég lifi hér,
og þrá mín hún vakir meðan þokan byrgir mér sýn,
mig þyrstir í eitthvað annað en gúanó, tékka og vín.
Á fiskinum lifir þorpið, þorskurinn er fólkinu allt,
það þrælar alla vikuna, vaðandi slor og salt.
Við færibandið standa menn en þeir finna þar enga ró,
flestir þeir ungu komnir suður þar sem af draumunum er nóg.
Langa dimma vetur vindurinn smaug í gegnum allt.
Kannski var öllum öðrum hlýtt en mér var allavegana kalt.
Það biðu allir eftir sumrinu en biðin var löng og ströng,
bátarnir lágu tómir við kajann, í kinnungunum söng.
Faðir minn átti drauma sem dóu fyrir lítið fé.
Mig dreymdi um að verða að manni en ég náði honum aðeins í kné.
Ég gleymi seint þeim augum, gínandi botnlaust tóm,
gamall maður fyrir aldur fram með brostinn hrjúfan róm.
Þegar ég var rétt orðinn sautján um sumarið barst mér frétt,
að sæta dúkkan hans Bensa í Gröf væri orðin kasólétt.
Næturnar urðu langar og nagandi ótti með,
negldur ég gat ekki tekið til baka það sem hafði skeð.
Langa dimma vetur vindurinn smaug í gegnum allt.
Kannski var öllum öðrum hlýtt en mér var allavegana kalt.
Það biðu allir eftir sumrinu en biðin var löng og ströng,
bátarnir lágu tómir við kajann, í kinnungunum söng.
Aldrei fór ég suður, alltaf skorti mig þor,
hvert einasta sumar var því frestað,
svo kom haust og svo vetur og vor.
Nú er ég kominn á planið og ég pæli ekki neitt,
ég pækla mínar tunnur - fyrir það ég fæ víst greitt.
Ég hugsa oft um börnin mín, bráðum kemur að því
að þau bíða ekki lengur, þau fara, hér er ekkert sem heldur í.
Enn koma tómir bátarnir og bræðslan stendur auð.
baráttan er vonlaus þegar miðin eru dauð.