Sie macht us me Stei es Gebirge, us em ne Tropfe e Fluss.
Macht e Spaziergang zur Wäutreis, es Stocke zum Kuss.
Us em ne Wort macht sie Goud und us Goud macht sie Sieger,
und Auts macht sie neu und Schwärs macht sie liechter.
Sie ersch macht e Mönsch zu nere Person
u e Person zum ne Läbe zum ne Läbe wo sech lohnt.
Us der Nacht macht sie Morge us em Liecht macht sie Lüüchte,
macht e Wouche zu Tou wo ne Wiese befüechtet.
Sie isch i re Masse vo Lüt uf me Platz i re Stadt.
Es isch churz vor Mittag aber jede isch satt.
U sie grännet, u wenn sie cha gränne chöi sie atme.
Sie wird eifach so nid beachtet u me schlat se
u me lat se nid la si, wüu au wei se tangiere
u sie blibt eifach sta u aui lächle dank ihre.
Sie het Muetergfüeu gägenüber jedem, wot kes Ching verlüre.
U kene het ds Gfüeu är sig es Ching vo ihre
u das verletzt se, sie wird verletzt u wehrt sech,
immer dütlecher aber schinbar niemer gseht das.
U sie steit uf em Platz u schreit u niemer ghört se.
Sie isch immer guet zu aune u jede zerstört se.
Sie isch unändlech schön aber niemer gseht das
u jede Nachbar nützt se us u niemer wehrt sech.
Nume paar vo de Ching, aber niemer ghört se.
So si mir bi ihre deheim u zerstört das.
Wenn es Blatt vom Boum gheit de tanzets.
Sie isch jede Punkt, jede Ort, jedi Pflanze.
Wenn e Mönsch sie passiert, de tanzt er.
Sie isch e Teil vom oder sie isch ds Ganze.
Sie isch so natürlech, blibt sie natürlech,
isch jedi Bewegig, jedi Regig isch natürlech.
Sie isch jedes Huus, jedi Stadt, jedes Land.
Sie isch jede Struuch, jede Boum, jede Waud.
Für üs isch sie unzerstörbar, sie setzt no Zeiche,
aber irgendeinisch wird sie de scho ds Herte erweiche.
Denn wenn's a der Zit isch, macht sie Äsche zu s*****
u s*****wider zu Ärde, u d'Ärde zum Boum,
wo wider wachst und de leit sie de d'Hang a ne Muur
u die vergheit u verlouft so wie der Sang i der Uhr.
Denn wird sie üs ufgäh, die Tote i sech ufnäh,
üs i ihre Buuch näh und üs nie me usgäh.
När hockt sie uf ämnä Stei am ne Fluss im ne Tau ir Natur,
wo ke Mönsch, nume sie biudschön, e Statur
vonere Göttin imene wisse Chleid, eifach schöner.
Ire läär Blick isch vou vo Läbe u fröhlech.
Sie überfärbt aui Farbe wärde wider bunt,
witi Schönheit vo ihre gmacht, sie blybt der Mittupunkt
u das Biud isch wi Fessle us Watte.
We me sie gseht, de weis me wi sie's ushautet.
Macht e Spaziergang zur Wäutreis, es Stocke zum Kuss.
Us em ne Wort macht sie Goud und us Goud macht sie Sieger,
und Auts macht sie neu und Schwärs macht sie liechter.
Sie ersch macht e Mönsch zu nere Person
u e Person zum ne Läbe zum ne Läbe wo sech lohnt.
Us der Nacht macht sie Morge us em Liecht macht sie Lüüchte,
macht e Wouche zu Tou wo ne Wiese befüechtet.
Sie isch i re Masse vo Lüt uf me Platz i re Stadt.
Es isch churz vor Mittag aber jede isch satt.
U sie grännet, u wenn sie cha gränne chöi sie atme.
Sie wird eifach so nid beachtet u me schlat se
u me lat se nid la si, wüu au wei se tangiere
u sie blibt eifach sta u aui lächle dank ihre.
Sie het Muetergfüeu gägenüber jedem, wot kes Ching verlüre.
U kene het ds Gfüeu är sig es Ching vo ihre
u das verletzt se, sie wird verletzt u wehrt sech,
immer dütlecher aber schinbar niemer gseht das.
U sie steit uf em Platz u schreit u niemer ghört se.
Sie isch immer guet zu aune u jede zerstört se.
Sie isch unändlech schön aber niemer gseht das
u jede Nachbar nützt se us u niemer wehrt sech.
Nume paar vo de Ching, aber niemer ghört se.
So si mir bi ihre deheim u zerstört das.
Wenn es Blatt vom Boum gheit de tanzets.
Sie isch jede Punkt, jede Ort, jedi Pflanze.
Wenn e Mönsch sie passiert, de tanzt er.
Sie isch e Teil vom oder sie isch ds Ganze.
Sie isch so natürlech, blibt sie natürlech,
isch jedi Bewegig, jedi Regig isch natürlech.
Sie isch jedes Huus, jedi Stadt, jedes Land.
Sie isch jede Struuch, jede Boum, jede Waud.
Für üs isch sie unzerstörbar, sie setzt no Zeiche,
aber irgendeinisch wird sie de scho ds Herte erweiche.
Denn wenn's a der Zit isch, macht sie Äsche zu s*****
u s*****wider zu Ärde, u d'Ärde zum Boum,
wo wider wachst und de leit sie de d'Hang a ne Muur
u die vergheit u verlouft so wie der Sang i der Uhr.
Denn wird sie üs ufgäh, die Tote i sech ufnäh,
üs i ihre Buuch näh und üs nie me usgäh.
När hockt sie uf ämnä Stei am ne Fluss im ne Tau ir Natur,
wo ke Mönsch, nume sie biudschön, e Statur
vonere Göttin imene wisse Chleid, eifach schöner.
Ire läär Blick isch vou vo Läbe u fröhlech.
Sie überfärbt aui Farbe wärde wider bunt,
witi Schönheit vo ihre gmacht, sie blybt der Mittupunkt
u das Biud isch wi Fessle us Watte.
We me sie gseht, de weis me wi sie's ushautet.