Τα δάκρυα όταν πέφτουνε
-πες μου ποιος δεν το ξέρει-
τρύπες ανοίγουνε στη γη
κρυστάλλινοι αρουραίοι.
Κάνουν την πέτρα κόσκινο
-πες μου αν δεν είναι αλήθεια-
και χάνονται στα τρίσβαθα
στην πορφυρένια ψίχα.
Ούτε τριγμός, ούτε λυγμός
-πες μου πού είναι το ψέμα-
ούτε βαριά πατήματα
στο δρόμο για τα ξένα.
Μόνο σιωπή ασάλευτη,
-πες μου τί δεν ταιριάζει-
τα παιδικά μας όνειρα
κι ο χρόνος που κοχλάζει.
-πες μου ποιος δεν το ξέρει-
τρύπες ανοίγουνε στη γη
κρυστάλλινοι αρουραίοι.
Κάνουν την πέτρα κόσκινο
-πες μου αν δεν είναι αλήθεια-
και χάνονται στα τρίσβαθα
στην πορφυρένια ψίχα.
Ούτε τριγμός, ούτε λυγμός
-πες μου πού είναι το ψέμα-
ούτε βαριά πατήματα
στο δρόμο για τα ξένα.
Μόνο σιωπή ασάλευτη,
-πες μου τί δεν ταιριάζει-
τα παιδικά μας όνειρα
κι ο χρόνος που κοχλάζει.