ΣΤΙΧΟΙ:
Να 'ταν, να ήταν μια φορά
από τα χείλη σουν να βγούνε
λόγια αληθινά, λόγια σταράτα.
Μα εσύ το παίζεις βαρύς, ο βασιλιάς της σιωπής, κι είσαι σαράντα.
Άσε με να σου πω πως το ματς ήρθε "Χ"
και πως μια μέρα λιακάδας έγινε βροχερή
Πες μου κι εσύ μια ιστορία απ' την Αθήνα
που 'χει αδειάσει από μέσα
μα είναι γεμάτη η βιτρίνα.
Πώς, στα μάτια πώς σε κοιτάει
και δε σ' αρέσει λες αυτός ο τρόπος
που σ' αγαπάει
κι έτσι δανείστηκες το περιοδικό κάποιου άλλου
κι απ' το εξώφυλλο ερωτεύτηκε και τώρα αγαπάς
Κι απ' το εξώφυλλο αγαπάς.
Πώς χορεύει μπρος στα μάτια σου
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς
πώς χορεύει μπρος στα μα΄τια σου
μα είναι αργά, κοιτάς την ώρα,
κι όλοι χορεύουν μπρος τα μάτια σου
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς
όλοι χορεύουν μπρος στα μάτια σου.
Θα κάνεις χίλιους δρόμους, χίλιες αποστάσεις
σ' αυτή τη μίζερη ζωή που λες πώς πάντα θέλεις ν' αλλάξεις
κι ας μη θυμάσαι ούτε ένα στίχο απ' τη δική της μπαλάντα
και πας μ' αυτούς που σ' έκαναν, να τη ξεχάσεις για πάντα.
Τώρα, στα μάτια δε σε κοιτάει
και σε πειράζει που κανείς στον κόσμο δε σ' αγαπάει
μα έχεις την εύκολη λύση, ήξερες πάντα να κάνεις τον όμορφο μες στα μπαρ
και τρέχεις πια και δε φτάνεις
και τρέχεις πια και δε φτάνεις
στις νύχτες
στις μέρες
στις ώρες
στον ήλιο
στους δρόμους
στις μπόρες
στις νότες
και σου περνάνε απ' το μυαλό γρήγορα όλα εκείνα που ξέχασες να γευτείς
με τη γλυκιά Κατερίνα
Μα είναι όλα στο κεφάλι σου.
Πώς χορεύει μπρος στα μάτια σου
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς
πώς χορεύει μπρος στα μα΄τια σου
μα είναι αργά, κοιτάς την ώρα
κι όλοι χορεύουν μπρος τα μάτια σου
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς
όλοι χορεύουν μπρος στα μάτια σου.
Να 'ταν, να ήταν μια φορά
από τα χείλη σουν να βγούνε
λόγια αληθινά, λόγια σταράτα.
Να 'ταν, να ήταν μια φορά
από τα χείλη σουν να βγούνε
λόγια αληθινά, λόγια σταράτα.
Μα εσύ το παίζεις βαρύς, ο βασιλιάς της σιωπής, κι είσαι σαράντα.
Άσε με να σου πω πως το ματς ήρθε "Χ"
και πως μια μέρα λιακάδας έγινε βροχερή
Πες μου κι εσύ μια ιστορία απ' την Αθήνα
που 'χει αδειάσει από μέσα
μα είναι γεμάτη η βιτρίνα.
Πώς, στα μάτια πώς σε κοιτάει
και δε σ' αρέσει λες αυτός ο τρόπος
που σ' αγαπάει
κι έτσι δανείστηκες το περιοδικό κάποιου άλλου
κι απ' το εξώφυλλο ερωτεύτηκε και τώρα αγαπάς
Κι απ' το εξώφυλλο αγαπάς.
Πώς χορεύει μπρος στα μάτια σου
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς
πώς χορεύει μπρος στα μα΄τια σου
μα είναι αργά, κοιτάς την ώρα,
κι όλοι χορεύουν μπρος τα μάτια σου
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς
όλοι χορεύουν μπρος στα μάτια σου.
Θα κάνεις χίλιους δρόμους, χίλιες αποστάσεις
σ' αυτή τη μίζερη ζωή που λες πώς πάντα θέλεις ν' αλλάξεις
κι ας μη θυμάσαι ούτε ένα στίχο απ' τη δική της μπαλάντα
και πας μ' αυτούς που σ' έκαναν, να τη ξεχάσεις για πάντα.
Τώρα, στα μάτια δε σε κοιτάει
και σε πειράζει που κανείς στον κόσμο δε σ' αγαπάει
μα έχεις την εύκολη λύση, ήξερες πάντα να κάνεις τον όμορφο μες στα μπαρ
και τρέχεις πια και δε φτάνεις
και τρέχεις πια και δε φτάνεις
στις νύχτες
στις μέρες
στις ώρες
στον ήλιο
στους δρόμους
στις μπόρες
στις νότες
και σου περνάνε απ' το μυαλό γρήγορα όλα εκείνα που ξέχασες να γευτείς
με τη γλυκιά Κατερίνα
Μα είναι όλα στο κεφάλι σου.
Πώς χορεύει μπρος στα μάτια σου
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς
πώς χορεύει μπρος στα μα΄τια σου
μα είναι αργά, κοιτάς την ώρα
κι όλοι χορεύουν μπρος τα μάτια σου
μα είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς
όλοι χορεύουν μπρος στα μάτια σου.
Να 'ταν, να ήταν μια φορά
από τα χείλη σουν να βγούνε
λόγια αληθινά, λόγια σταράτα.