ออกจากบ้าน เดินออกจากบ้าน
ผู้คนพลุกพล่าน ออกไปไหนกัน
เดินไปเรื่อย เดินไปเรื่อยเรื่อย มันยังไม่เมื่อยไม่เหนื่อยเลย
มองไปเรื่อยเห็นชายใส่แว่น นั่งอยู่ในบ้านในร้านขายยา
แอบมองเรื่อยฉันเลยจำได้ เขาอยู่ตรงนี้ทุกวัน
แล้ว แล้ว แล้ว แล้วในตอนเย็นของวันหนึ่ง
มีป้ายแขวนเขียนไว้ว่าขาย แล้วเขาก็ย้ายไป
คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเขาไม่รู้ว่าฉันน่ะเป็นใคร
คนแปลกหน้า แค่คนแปลกหน้า บังเอิญแค่ว่าได้เจอทุกวัน
คนแปลกหน้า เลยไม่แปลกหน้า มันผูกพันไม่รู้ตัว
แล้ว แล้ว แล้ว แล้วในตอนเย็นของทุกวัน
ยังมองหายังคงอยากเห็น และเจอเขาสักวัน
คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู่ว่าเขาเป็นใคร
คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเขาไม่รู่ว่าฉันน่ะเป็นใคร
ใจมันยังแอบนึกถึงเขา พอเห็นคนใส่แว่นตา
ใครไปเห็นก็ช่วยบอก ชายใส่แว่นที่อยู่ที่ร้านยา
แล้ว แล้ว แล้ว แล้วในตอนเย็นของทุกวัน
ยังมองหายังคงอยากเห็น แล้วเจอเขาสักวัน
คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเขาไม่รู่ว่าฉันน่ะเป็นใคร
คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู่ว่าเขาเป็นใคร
คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเขาไม่รู่ว่าฉันน่ะเป็นใคร
ผู้คนพลุกพล่าน ออกไปไหนกัน
เดินไปเรื่อย เดินไปเรื่อยเรื่อย มันยังไม่เมื่อยไม่เหนื่อยเลย
มองไปเรื่อยเห็นชายใส่แว่น นั่งอยู่ในบ้านในร้านขายยา
แอบมองเรื่อยฉันเลยจำได้ เขาอยู่ตรงนี้ทุกวัน
แล้ว แล้ว แล้ว แล้วในตอนเย็นของวันหนึ่ง
มีป้ายแขวนเขียนไว้ว่าขาย แล้วเขาก็ย้ายไป
คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเขาไม่รู้ว่าฉันน่ะเป็นใคร
คนแปลกหน้า แค่คนแปลกหน้า บังเอิญแค่ว่าได้เจอทุกวัน
คนแปลกหน้า เลยไม่แปลกหน้า มันผูกพันไม่รู้ตัว
แล้ว แล้ว แล้ว แล้วในตอนเย็นของทุกวัน
ยังมองหายังคงอยากเห็น และเจอเขาสักวัน
คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู่ว่าเขาเป็นใคร
คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเขาไม่รู่ว่าฉันน่ะเป็นใคร
ใจมันยังแอบนึกถึงเขา พอเห็นคนใส่แว่นตา
ใครไปเห็นก็ช่วยบอก ชายใส่แว่นที่อยู่ที่ร้านยา
แล้ว แล้ว แล้ว แล้วในตอนเย็นของทุกวัน
ยังมองหายังคงอยากเห็น แล้วเจอเขาสักวัน
คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเขาไม่รู่ว่าฉันน่ะเป็นใคร
คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู่ว่าเขาเป็นใคร
คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเขาไม่รู่ว่าฉันน่ะเป็นใคร