Βάλε πρόταγμα σε μαρμαρένιο αλώνι
ζωή και πνεύμα που απλώνει κι άγριο χορτάρι που φουντώνει.
Στη φόρα μια γνώμη, χωρίς συγνώμη,
αφού η πρεμιέρα ζυγώνει
σαν το μωρό πρωταρθρώνει και καρδαμώνει.
Πριν γυρέψεις παναγιά κοίτα την πόρνη
που την πιάσαν οι πόνοι για ανθρώπου γιο ματώνει.
Πέτα το στάρι και κράτα τη βρώμη, το τιμόνι παράτα
για μια ακόμη που δε ξέρεις που τελειώνει στράτα.
Κι ας βγάζουν όλοι οι δρόμοι στη Ρώμη,
είναι ανθρώπινοι οι νόμοι κακογερνάνε μόνοι
σαν τους τοίχους των κελιών όλου του κόσμου από χαρτόνι,
παλιά προστάγματα που γίνανε σκόνη.
Αφήνω πίσω μου όλα όσα αγαπιούνται και μισούνται,
τη γαληνή και τ' αμόκ μου μόνα να μαλλιοτραβιούνται.
Βγάζω στήθος μπροστά κι ένα μονόγραμμα,
γίνομαι λόγος, μαχαίρι και προταγμα.
Σπρώχνω το χθες να ξεχαστούν οι μυριάδες εαυτοί μου
σαν το τρελό το ζωγράφο κόβω τ' άυτι μου.
Θέλω να βλέπω μπροστά παραταγμένη τη ψυχή μου
να μη νοιάζεται ποιοι σκάβουν και γιατί το κορμί μου.
Βροχή μου, ήλιε μου κι αντάρα μεγάλη μου
απ' τ' ασχημάτιστα όνειρα μου βγάζω μαύρο το χάλι μου
και τ' απλώνω μπροστά απ' ολους και όλα
με μια ευτυχία ένα βήμα πριν τη φόλα.
Ναι, μα τη τύχη μου, αν μοιάζω με άνθρωπο φταίνε οι στίχοι μου
που βαλαν πιο ψηλά απ' τον ουρανό πάλι το πήχη μου
και πήρα φόρα να περάσω, να γεράσω, να φτάσω
ευτυχισμένος, χωρίς να ξαποστάσω.
Μη ξεχάσω, μες τη τρέλα μου, ζωή να γυρέψω.
Στη ζούγκλα αυτή δεν ήρθα μ' άγρια θεριά να παλέψω,
μα να γητέψω τη φωτιά του μικρού μου μυαλού
και να πλανέψω το τίποτα να φύγει γι' αλλού,
να μείνει μόνο ο λόγος το αθάνατο αγκάθι
κοντά στο χρόνο καινούργιους μύθους να πλάθει,
μαζί με λάθη? κι ας πιω πρώτος το αίμα μου απόσταγμα
από το μόνο που τόλμησα προταγμα.
ζωή και πνεύμα που απλώνει κι άγριο χορτάρι που φουντώνει.
Στη φόρα μια γνώμη, χωρίς συγνώμη,
αφού η πρεμιέρα ζυγώνει
σαν το μωρό πρωταρθρώνει και καρδαμώνει.
Πριν γυρέψεις παναγιά κοίτα την πόρνη
που την πιάσαν οι πόνοι για ανθρώπου γιο ματώνει.
Πέτα το στάρι και κράτα τη βρώμη, το τιμόνι παράτα
για μια ακόμη που δε ξέρεις που τελειώνει στράτα.
Κι ας βγάζουν όλοι οι δρόμοι στη Ρώμη,
είναι ανθρώπινοι οι νόμοι κακογερνάνε μόνοι
σαν τους τοίχους των κελιών όλου του κόσμου από χαρτόνι,
παλιά προστάγματα που γίνανε σκόνη.
Αφήνω πίσω μου όλα όσα αγαπιούνται και μισούνται,
τη γαληνή και τ' αμόκ μου μόνα να μαλλιοτραβιούνται.
Βγάζω στήθος μπροστά κι ένα μονόγραμμα,
γίνομαι λόγος, μαχαίρι και προταγμα.
Σπρώχνω το χθες να ξεχαστούν οι μυριάδες εαυτοί μου
σαν το τρελό το ζωγράφο κόβω τ' άυτι μου.
Θέλω να βλέπω μπροστά παραταγμένη τη ψυχή μου
να μη νοιάζεται ποιοι σκάβουν και γιατί το κορμί μου.
Βροχή μου, ήλιε μου κι αντάρα μεγάλη μου
απ' τ' ασχημάτιστα όνειρα μου βγάζω μαύρο το χάλι μου
και τ' απλώνω μπροστά απ' ολους και όλα
με μια ευτυχία ένα βήμα πριν τη φόλα.
Ναι, μα τη τύχη μου, αν μοιάζω με άνθρωπο φταίνε οι στίχοι μου
που βαλαν πιο ψηλά απ' τον ουρανό πάλι το πήχη μου
και πήρα φόρα να περάσω, να γεράσω, να φτάσω
ευτυχισμένος, χωρίς να ξαποστάσω.
Μη ξεχάσω, μες τη τρέλα μου, ζωή να γυρέψω.
Στη ζούγκλα αυτή δεν ήρθα μ' άγρια θεριά να παλέψω,
μα να γητέψω τη φωτιά του μικρού μου μυαλού
και να πλανέψω το τίποτα να φύγει γι' αλλού,
να μείνει μόνο ο λόγος το αθάνατο αγκάθι
κοντά στο χρόνο καινούργιους μύθους να πλάθει,
μαζί με λάθη? κι ας πιω πρώτος το αίμα μου απόσταγμα
από το μόνο που τόλμησα προταγμα.