Από που 'ρθες ρε μεγάλε και παράξενα μιλάς
όλα μου μοιάζουνε ωραία, συ γιατί μου το χαλάς;
Όλοι χωράμε παντού, γιατί περίεργα κοιτάς;
Έφαγες πόρτα απ' τη ζωή μας και γελάς.
Σε κοιτάζω τόση ώρα κι όλο κάτι μου θυμίζεις
δεν μπορεί απ' το πουθενά μοναχός σου να γυρίζεις
Άραξε ρε στη βολή σου, έλα δίπλα, ξάπλα και κοιμήσου
γιατί τώρα οι ανάσες μας τρομάζουν σαν κραυγές
και οι τύψεις στήνουν γλέντι θες δεν θες
Τώρα μας πνίγει η συνήθεια, βοηθάει κι ευκολία
είναι όλα τόσο ωραία μοιάζει εύκολη η λεία
στην εποχή αυτή που ζούμε των μετρίων
βασιλιάδες οι τρελοί των ηλιθίων.
Τώρα διαλέγουμε απ΄το ψέμα ένα ψέμα μα όλα ίδια
πιο μεγάλο τώρα ψέμα, ανακυκλώσιμα σκουπίδια
Τα μισόλογα αρκούν, άκουσε με κάτι ξέρω
έχω πει τόσα πολλά κι έτσι πια δεν υποφέρω
θα στα φτιάξω ένα τραγούδι και την άκρη θα την βρείς
πίσω από τη μελωδία τη γνωστή της παρακμής...
Είναι θέμα ζωής (τώρα πια)
και ανάγκη εποχής (όχι για μένα)
η ευκολία για μια λύση της στιγμής (η ευκολία, που μας δέρνει, της στιγμής)
Κι αν την άκρη δεν βρεις (ρε άντε γεια)
λίγο πριν να χαθείς (θα γίνουμε ένα)
χάρισμα σου η μελωδία της παρακμής
(χάρισμα σου η μελωδία της παρακμής)
Γίναν' οι πρόσφυγες τουρίστες κι οι ευέλικτοι αρτίστες
πρώτο τραπέζι κι η μιζέρια μας στις πίστες
η υπομονή τον πρίγκιπα της περιμένει
η σιωπή, τώρα φωνάζει σα πεθαίνει
Ο μικρός ξέρει καλά όταν τρέχει που πηγαίνει
ο μεγάλος δεν θυμάται προσπαθεί μα δεν μαθαίνει
ο Θεός ψάχνει τον τρόπο μια συγνώμη να μας πει
έχει πρόβλημα ο δέκτης, η επαφή έχει κοπεί
τα παράσιτα πολλά, μα θα στήσω μια κεραία
στην ταράτσα έτσι για μούρη, για να φαίνεται ωραία
έχω σπάσει στο pc μου κωδικό για την τιμή μου
κι έχω σβήσει, απ' τ' αρχεία την ντροπή μου.
Η χαρά βγήκε στην πιάτσα κι η τιμή είναι προσιτή
μορφωμένος νταβατζής και τσατσά η αρετή
τσαμπουκά πουλάει το μέλλον για να διώξει το παρόν
η ψυχή μας προιόν συνταγή απ το παρελθόν
Βρυξέλες Πομπηία, Βερσαλίες και Σιόν
οίκοι ανοχής και μόδας χαίρουν φιλανθρωπιών
μια φτηνή δικαιολογία για την κάθε μας στιγμή
μια ωραία μελωδία από σένα παρακμή!
Είναι θέμα ζωής (τώρα πια)
και ανάγκη εποχής (όχι για μένα)
η ευκολία για μια λύση της στιγμής (η ευκολία, που μας δέρνει, της στιγμής)
Κι αν την άκρη δεν βρεις (ρε άντε γεια)
λίγο πριν να χαθείς (θα γίνουμε ένα)
χάρισμα σου η μελωδία της παρακμής
(χάρισμα σου η μελωδία της παρακμής)
όλα μου μοιάζουνε ωραία, συ γιατί μου το χαλάς;
Όλοι χωράμε παντού, γιατί περίεργα κοιτάς;
Έφαγες πόρτα απ' τη ζωή μας και γελάς.
Σε κοιτάζω τόση ώρα κι όλο κάτι μου θυμίζεις
δεν μπορεί απ' το πουθενά μοναχός σου να γυρίζεις
Άραξε ρε στη βολή σου, έλα δίπλα, ξάπλα και κοιμήσου
γιατί τώρα οι ανάσες μας τρομάζουν σαν κραυγές
και οι τύψεις στήνουν γλέντι θες δεν θες
Τώρα μας πνίγει η συνήθεια, βοηθάει κι ευκολία
είναι όλα τόσο ωραία μοιάζει εύκολη η λεία
στην εποχή αυτή που ζούμε των μετρίων
βασιλιάδες οι τρελοί των ηλιθίων.
Τώρα διαλέγουμε απ΄το ψέμα ένα ψέμα μα όλα ίδια
πιο μεγάλο τώρα ψέμα, ανακυκλώσιμα σκουπίδια
Τα μισόλογα αρκούν, άκουσε με κάτι ξέρω
έχω πει τόσα πολλά κι έτσι πια δεν υποφέρω
θα στα φτιάξω ένα τραγούδι και την άκρη θα την βρείς
πίσω από τη μελωδία τη γνωστή της παρακμής...
Είναι θέμα ζωής (τώρα πια)
και ανάγκη εποχής (όχι για μένα)
η ευκολία για μια λύση της στιγμής (η ευκολία, που μας δέρνει, της στιγμής)
Κι αν την άκρη δεν βρεις (ρε άντε γεια)
λίγο πριν να χαθείς (θα γίνουμε ένα)
χάρισμα σου η μελωδία της παρακμής
(χάρισμα σου η μελωδία της παρακμής)
Γίναν' οι πρόσφυγες τουρίστες κι οι ευέλικτοι αρτίστες
πρώτο τραπέζι κι η μιζέρια μας στις πίστες
η υπομονή τον πρίγκιπα της περιμένει
η σιωπή, τώρα φωνάζει σα πεθαίνει
Ο μικρός ξέρει καλά όταν τρέχει που πηγαίνει
ο μεγάλος δεν θυμάται προσπαθεί μα δεν μαθαίνει
ο Θεός ψάχνει τον τρόπο μια συγνώμη να μας πει
έχει πρόβλημα ο δέκτης, η επαφή έχει κοπεί
τα παράσιτα πολλά, μα θα στήσω μια κεραία
στην ταράτσα έτσι για μούρη, για να φαίνεται ωραία
έχω σπάσει στο pc μου κωδικό για την τιμή μου
κι έχω σβήσει, απ' τ' αρχεία την ντροπή μου.
Η χαρά βγήκε στην πιάτσα κι η τιμή είναι προσιτή
μορφωμένος νταβατζής και τσατσά η αρετή
τσαμπουκά πουλάει το μέλλον για να διώξει το παρόν
η ψυχή μας προιόν συνταγή απ το παρελθόν
Βρυξέλες Πομπηία, Βερσαλίες και Σιόν
οίκοι ανοχής και μόδας χαίρουν φιλανθρωπιών
μια φτηνή δικαιολογία για την κάθε μας στιγμή
μια ωραία μελωδία από σένα παρακμή!
Είναι θέμα ζωής (τώρα πια)
και ανάγκη εποχής (όχι για μένα)
η ευκολία για μια λύση της στιγμής (η ευκολία, που μας δέρνει, της στιγμής)
Κι αν την άκρη δεν βρεις (ρε άντε γεια)
λίγο πριν να χαθείς (θα γίνουμε ένα)
χάρισμα σου η μελωδία της παρακμής
(χάρισμα σου η μελωδία της παρακμής)