Στίχοι και μουσική: Στέλιος Παπαϊωάννου Σαλβαδόρ
Αν θέλεις θα σου δείξω το άγριο δάσος
το μαύρο εκείνο δάσος που δε μπορείς
να βρεις ούτε ένα δρόμο χαραγμένο
εκείνων που χαθήκαν στη ζωή.
Ανθρώπων που νομίσανε πως με το θάνατό τους
θα σβήσει ο πόνος κι η ντροπή,και πάνω στο θυμό τους
εδώσαν τέρμα στη ζωή με τα δικά τους χέρια
και χάσανε για πάντοτε τον ήλιο και τ΄αστέρια.
Μέσα απ'την καρδιά σου πες ποτέ δεν είναι αργά
ζεις κανένας πόνος δε μετρά
Δεν,δεν υπάρχει πληγή που δεν μπορεί να γιατρευτεί.
Κλείσε τα μονοπάτια του θανάτου
κι άνοιξε τους δρόμους της ζωής
μη βρεθείς ποτέ στο μαύρο δάσος
που δεν έχει δρόμο επιστροφής.
Στο δάσος που 'χει για καρπούς, μονάχα πικρά αγκάθια
και πάνω στα στραβά κλαδιά,πουλιά φωλιάζουν άγρια,
εκεί οι ανθρώπινες ψυχές κλειστήκαν μες στα δέντρα
κι ένα κλαδάκι όταν κοπεί φωνή βγάζει και αίμα.
Μέσα απ'την καρδιά σου πες ποτέ δεν είναι αργά
ζεις κανένας πόνος δε μετρά
Δεν,δεν υπάρχει πληγή που δεν μπορεί να γιατρευτεί.
Αν θέλεις θα σου δείξω το άγριο δάσος
το μαύρο εκείνο δάσος που δε μπορείς
να βρεις ούτε ένα δρόμο χαραγμένο
εκείνων που χαθήκαν στη ζωή.
Ανθρώπων που νομίσανε πως με το θάνατό τους
θα σβήσει ο πόνος κι η ντροπή,και πάνω στο θυμό τους
εδώσαν τέρμα στη ζωή με τα δικά τους χέρια
και χάσανε για πάντοτε τον ήλιο και τ΄αστέρια.
Μέσα απ'την καρδιά σου πες ποτέ δεν είναι αργά
ζεις κανένας πόνος δε μετρά
Δεν,δεν υπάρχει πληγή που δεν μπορεί να γιατρευτεί.
Κλείσε τα μονοπάτια του θανάτου
κι άνοιξε τους δρόμους της ζωής
μη βρεθείς ποτέ στο μαύρο δάσος
που δεν έχει δρόμο επιστροφής.
Στο δάσος που 'χει για καρπούς, μονάχα πικρά αγκάθια
και πάνω στα στραβά κλαδιά,πουλιά φωλιάζουν άγρια,
εκεί οι ανθρώπινες ψυχές κλειστήκαν μες στα δέντρα
κι ένα κλαδάκι όταν κοπεί φωνή βγάζει και αίμα.
Μέσα απ'την καρδιά σου πες ποτέ δεν είναι αργά
ζεις κανένας πόνος δε μετρά
Δεν,δεν υπάρχει πληγή που δεν μπορεί να γιατρευτεί.