من یه ایرانی افغانی ترک آمریکاییم یه روسم عربم چینییم آفریقاییم
من یه یهودی زرتشتی مسیحی بهاییم هندو مسلمونمو بی مذهبمو بوداییم
یه ایرانی ام که صفا و سادگی رسممه یه افغانی ام که تاریخم پر از ستمه
من یه کردم که رفیقم کوه و تفنگه یه فلسطینم که چهل پنجاه سال تو جنگه
یه آفریقایی سیاه مثل عمق جنگل اونی که رفتار میشه باهاش مثل انگل
یه آلمانی ام که از نازی ها سیلی خورده یه حزب که واسه جنایتش آبرومو برده
یه آمریکایی که دست تو دست عراقیا گریه کردیم تو این جنگ و مرگ و غوغا
یه اشک قشنگ از چشم یه تبتی که میسوزه تو حسرت آزادی مملکتی
یه ایرانی ام که پرچممو گم کردم وسط این همه اسم و رسم سردر گمم
به هر شکل و لباس و زبون تو هر مملکتی ام به نام عشق و آزادی و انسان و حیثیتم
به اینکه همه مثل همیم و فقط این یه اصله به نام انسانیت که زیباترین رسمه
من یه درد مشترکم فریاد کن منو دیوارو بشکنو بیرون بزن از این تنو
رها شو رها شو تو وسعت دنیا رها شوبا هر رنگ پوستی و زبونی هم صدا شو
واسه روزی که تمومه زندونا ویرون شن و چشم مادرا واسه بچه ها گریون نشن
و روح قشنگ هیچ زنی لگدمال نشه غیرت پر معنی مردها پایمال نشه
و هیچ سری بالا دار نره واسه عقیدش زنی از ترس خونواده نسوزه تو آتش
روزی که زندگی هیچ کسی تفتیش نشه ملاک اعتقاد و ایمان تسبیح و ریش نشه
روزی که آزادی تو خیابون همه برابر زن و مرد کوچیکو بزرگ خواهر و برادر
روزی که همه جا توی صلح و آزادیه قدم به قدم باغ و درخت و آبادیه
لحظه ای که شاید انسان دوباره معنی بشه تموم این شعارهای قشنگ عینی بشه
لحظه ای که میرسه شاید ولی من نیستم من خیلی زود تر از اونچه فکر کنی میمیرم
ولی تو بمون و به یاد شاهین پرواز کن پنجره های ذهنتو رو به دنیا باز کن
به جای من بخون و بخند و نفس بکش تو هر لحظه اگه شد این سرود و آواز کن
بذار کوه پیش مرامت تعظیم کنه آسمون بارون و با اشک تو تنظیم کنه
بذار واسه یه بار شده آدم آدم شه مثل استعاره ای از شعرای سادم شه
من یه یهودی زرتشتی مسیحی بهاییم هندو مسلمونمو بی مذهبمو بوداییم
یه ایرانی ام که صفا و سادگی رسممه یه افغانی ام که تاریخم پر از ستمه
من یه کردم که رفیقم کوه و تفنگه یه فلسطینم که چهل پنجاه سال تو جنگه
یه آفریقایی سیاه مثل عمق جنگل اونی که رفتار میشه باهاش مثل انگل
یه آلمانی ام که از نازی ها سیلی خورده یه حزب که واسه جنایتش آبرومو برده
یه آمریکایی که دست تو دست عراقیا گریه کردیم تو این جنگ و مرگ و غوغا
یه اشک قشنگ از چشم یه تبتی که میسوزه تو حسرت آزادی مملکتی
یه ایرانی ام که پرچممو گم کردم وسط این همه اسم و رسم سردر گمم
به هر شکل و لباس و زبون تو هر مملکتی ام به نام عشق و آزادی و انسان و حیثیتم
به اینکه همه مثل همیم و فقط این یه اصله به نام انسانیت که زیباترین رسمه
من یه درد مشترکم فریاد کن منو دیوارو بشکنو بیرون بزن از این تنو
رها شو رها شو تو وسعت دنیا رها شوبا هر رنگ پوستی و زبونی هم صدا شو
واسه روزی که تمومه زندونا ویرون شن و چشم مادرا واسه بچه ها گریون نشن
و روح قشنگ هیچ زنی لگدمال نشه غیرت پر معنی مردها پایمال نشه
و هیچ سری بالا دار نره واسه عقیدش زنی از ترس خونواده نسوزه تو آتش
روزی که زندگی هیچ کسی تفتیش نشه ملاک اعتقاد و ایمان تسبیح و ریش نشه
روزی که آزادی تو خیابون همه برابر زن و مرد کوچیکو بزرگ خواهر و برادر
روزی که همه جا توی صلح و آزادیه قدم به قدم باغ و درخت و آبادیه
لحظه ای که شاید انسان دوباره معنی بشه تموم این شعارهای قشنگ عینی بشه
لحظه ای که میرسه شاید ولی من نیستم من خیلی زود تر از اونچه فکر کنی میمیرم
ولی تو بمون و به یاد شاهین پرواز کن پنجره های ذهنتو رو به دنیا باز کن
به جای من بخون و بخند و نفس بکش تو هر لحظه اگه شد این سرود و آواز کن
بذار کوه پیش مرامت تعظیم کنه آسمون بارون و با اشک تو تنظیم کنه
بذار واسه یه بار شده آدم آدم شه مثل استعاره ای از شعرای سادم شه