Δίχως να αναλαμβάνει ευθύνη, χτυπήματα,
θα δεις πως παραπάνω απ' όσα νόμιζες αντέχεις!
Η ζωή δίνει, μήπως και χάσεις τα βήματα,
υπάρχουν πάντα τα χειρότερα! Εκτίμησε όσα έχεις!
Πιάσ' το πινέλο και ρίξε χρώμα στο πλάνο σου,
το γκρίζο, κρύβει μέσα το λευκό, μην ρίχνεις άκυρο!
'Ανοιξ' τα χέρια, νιώσ' τον αέρα, πάνω σου,
πάρε βαθιά ανάσα και χαμογέλα στο άπειρο!
Μην κλαις για μένα γαμώτο, για τα παιδιά να κλαις,
που τριγυρνάν ξυπόλυτα στους δρόμους και στις φτωχογειτονιές,
που δεν γνωρίσαν οικογένεια και χρήμα δεν αγγίξαν.
Γι' αυτό και ο χειμώνας πήρε τις αθώες τους ζωές.
Να μην ανησυχείς καθόλου για το μέλλον σου,
γιατί κάποιοι δεν είχαν μέλλον απ' την γέννηση τους.
Παρ' ολ' αυτά σφίξανε τις γροθιές και επιβιώσανε!
Γι' αυτό χρωστάνε στον εαυτό τους την ύπαρξη τους!
Να μην μισείς του υπουργούς! Εμένα να μισείς!
Που δεν έκαψα τα σπίτια τους ακόμα και ανέχομαι
ν' απλώνουν χέρι σ' ότι με δουλειά απέκτησα!
Και ενώ το ξέρω δεν μιλάω. Θα' πρεπε να ντρέπομαι!
Να μην κοιτάς με μισό μάτι κανέναν!
Γιατί αυτός ο κανένας δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβει...
Πολλές φορές το έξω φαίνεται τόσο άσχημο,
Για να κρατάει αποστάσεις απ' ότι το θλίβει.
Μη με θαυμάζεις! Μη μου λες είσαι θεός!
Κανείς δεν είναι πιο πάνω από τον άλλο.
Η μουσική με δείχνει αλλιώς, ενώ είμαι δειλός,
μπροστά σ' αυτούς που πολεμούν στους δρόμους για κάτι μεγάλο!
Βγάζουμε τα λεφτά μας, φοράμε τα καλά μας, φτιάχνουμε τα μαλλιά μας, πίνουμε τα ποτά μας.
Αλλά στο τέλος της ημέρας και αφού μείνουμε μόνοι το καθετί από αυτά φαίνεται βαρετό.
Ξεχνάμε τα όνειρα μας, μισούμε τη γενιά μας, φτύνουμε τα άτομά μας, χτυπάμε τα παιδιά μας.
Ως ποιο σημείο πρέπει να φτάσει η κατάσταση αυτή για να πούμε φτάνει αρκετά ως εδώ;
Να μη θαυμάζεις τον Κριτή, ούτε τον Ραψωδό.
Να θαυμάζεις του δρόμου τον πλανόδιο μουσικό,
που με μια κιθάρα, ένα ακορντεόν, μια φυσαρμόνικα,
προσφέρει για λίγα ψίχουλα, σε στενά βρόμικα.
Μην νιώθεις άσχημα γιατί δεν πείρες χαρτζιλίκι,
νιώσε άσχημα γι' αυτούς που δεν πληρώσανε το νοίκι.
Γιατί το μηνιάτικο δεν έφτασε γι' αυτόν τον μήνα,
κ' έπρεπε να αποφασίσουν: Στέγη ή πείνα?
να μην λυπάσαι που δεν έχεις αυτοκίνητο,
και ένα γραφικό εξοχικό σπιτάκι...
Κάποιοι έχουνε σεισμόπληκτων λυόμενα γι' ακίνητο,
και κάθονται σ' αναπηρικό καροτσάκι.
Μη συχαθείς εκείνον που σου γάμησε την γκόμενα,
έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήτανε δικιά σου.
Να συχαίνεσαι εκείνους που σου γάμησαν τα όνειρα,
και δεν του ένοιαξαν ποτέ τα συναισθήματα σου.
Μη στεναχωρηθείς άμα πεθάνω και χαθώ,
μα να στεναχωριέσαι αν δεν αφήσω κάποιο έργο.
Μην μου δώσεις αξία όταν πια δεν θα' με εδώ,
Κάντο όσο είναι καιρός! Πρωτού με δεις να φεύγω.
θα δεις πως παραπάνω απ' όσα νόμιζες αντέχεις!
Η ζωή δίνει, μήπως και χάσεις τα βήματα,
υπάρχουν πάντα τα χειρότερα! Εκτίμησε όσα έχεις!
Πιάσ' το πινέλο και ρίξε χρώμα στο πλάνο σου,
το γκρίζο, κρύβει μέσα το λευκό, μην ρίχνεις άκυρο!
'Ανοιξ' τα χέρια, νιώσ' τον αέρα, πάνω σου,
πάρε βαθιά ανάσα και χαμογέλα στο άπειρο!
Μην κλαις για μένα γαμώτο, για τα παιδιά να κλαις,
που τριγυρνάν ξυπόλυτα στους δρόμους και στις φτωχογειτονιές,
που δεν γνωρίσαν οικογένεια και χρήμα δεν αγγίξαν.
Γι' αυτό και ο χειμώνας πήρε τις αθώες τους ζωές.
Να μην ανησυχείς καθόλου για το μέλλον σου,
γιατί κάποιοι δεν είχαν μέλλον απ' την γέννηση τους.
Παρ' ολ' αυτά σφίξανε τις γροθιές και επιβιώσανε!
Γι' αυτό χρωστάνε στον εαυτό τους την ύπαρξη τους!
Να μην μισείς του υπουργούς! Εμένα να μισείς!
Που δεν έκαψα τα σπίτια τους ακόμα και ανέχομαι
ν' απλώνουν χέρι σ' ότι με δουλειά απέκτησα!
Και ενώ το ξέρω δεν μιλάω. Θα' πρεπε να ντρέπομαι!
Να μην κοιτάς με μισό μάτι κανέναν!
Γιατί αυτός ο κανένας δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβει...
Πολλές φορές το έξω φαίνεται τόσο άσχημο,
Για να κρατάει αποστάσεις απ' ότι το θλίβει.
Μη με θαυμάζεις! Μη μου λες είσαι θεός!
Κανείς δεν είναι πιο πάνω από τον άλλο.
Η μουσική με δείχνει αλλιώς, ενώ είμαι δειλός,
μπροστά σ' αυτούς που πολεμούν στους δρόμους για κάτι μεγάλο!
Βγάζουμε τα λεφτά μας, φοράμε τα καλά μας, φτιάχνουμε τα μαλλιά μας, πίνουμε τα ποτά μας.
Αλλά στο τέλος της ημέρας και αφού μείνουμε μόνοι το καθετί από αυτά φαίνεται βαρετό.
Ξεχνάμε τα όνειρα μας, μισούμε τη γενιά μας, φτύνουμε τα άτομά μας, χτυπάμε τα παιδιά μας.
Ως ποιο σημείο πρέπει να φτάσει η κατάσταση αυτή για να πούμε φτάνει αρκετά ως εδώ;
Να μη θαυμάζεις τον Κριτή, ούτε τον Ραψωδό.
Να θαυμάζεις του δρόμου τον πλανόδιο μουσικό,
που με μια κιθάρα, ένα ακορντεόν, μια φυσαρμόνικα,
προσφέρει για λίγα ψίχουλα, σε στενά βρόμικα.
Μην νιώθεις άσχημα γιατί δεν πείρες χαρτζιλίκι,
νιώσε άσχημα γι' αυτούς που δεν πληρώσανε το νοίκι.
Γιατί το μηνιάτικο δεν έφτασε γι' αυτόν τον μήνα,
κ' έπρεπε να αποφασίσουν: Στέγη ή πείνα?
να μην λυπάσαι που δεν έχεις αυτοκίνητο,
και ένα γραφικό εξοχικό σπιτάκι...
Κάποιοι έχουνε σεισμόπληκτων λυόμενα γι' ακίνητο,
και κάθονται σ' αναπηρικό καροτσάκι.
Μη συχαθείς εκείνον που σου γάμησε την γκόμενα,
έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήτανε δικιά σου.
Να συχαίνεσαι εκείνους που σου γάμησαν τα όνειρα,
και δεν του ένοιαξαν ποτέ τα συναισθήματα σου.
Μη στεναχωρηθείς άμα πεθάνω και χαθώ,
μα να στεναχωριέσαι αν δεν αφήσω κάποιο έργο.
Μην μου δώσεις αξία όταν πια δεν θα' με εδώ,
Κάντο όσο είναι καιρός! Πρωτού με δεις να φεύγω.