"Zazwyczaj nie dostrzega się takich rzeczy,
każdy dzień jest po prostu dniem, niczym wyjątkowym,
czymś co w końcu się powtórzy...
Każdy dzień jest ostatnim, żaden już nie powróci
i nic nie będzie w stanie sprawić,
abym kiedykolwiek zapomniał..."
Mimo że mamy tak blisko do słońca,
w długim okresie wszystko zmierza do końca.
Enty pogromca wczoraj ofiara jutra,
znajdzie nasze radości, by zaraz je ukraść.
Los nam utka na s***kach intrygę,
zapomnimy jak czuć, wierzyć w co nie możliwe.
Setka igieł wbita w motyle marzeń,
zemle w pyle wydarzeń miłość na byle frazes.
Świat nam pokaże, czas nauczy nas roli,
życie to umieranie, biegnie powoli.
Gdy boli tłumimy myśli by zmylić pościg,
zabić poczucie pustki i bezradności.
Bezbronni wobec podłości świata,
my gubimy resztki miłości wśród matactw.
Twa ta strata decyduje o przegranej
i giniemy zamotani w zamęt.
"Chwile, niech lecą i kiedyś powrócą do nas,
a jednak nie potrafię się tym cieszyć,
beznamiętnie wyrywam kolejną kartkę z kalendarza"
Przeleje resztkę łez na konto żali,
kiedy ostatnie z moich marzeń pomkną na fali.
Stanie się co przepowiadali od lat,
wygra ta druga strona i zawali się świat.
Szach mat będzie mi wszystko jedno
gdy w końcu zagubię w n-tym dziś to sedno.
Uczucia zbledną, serce zaleje beton
nie oszaleje, znormalnieje poniekąd.
Popłynę rzeką brudu z prądem tłumu,
wsiąkając w zarażone myśli trądem tumult,
aż pełnia pustki zalśni blaskiem,
gdy zgaśnie we mnie czysto ludzki pierwiastek.
Na zawsze (zawsze) świt to koniec lotu,
mój pokój szarzeje w topniejącym zmroku.
Ty przy moim boku tak spokojnie śpisz,
kiedyś nadejdzie koniec, oby jeszcze nie dziś.
sekundy...
każdy dzień jest po prostu dniem, niczym wyjątkowym,
czymś co w końcu się powtórzy...
Każdy dzień jest ostatnim, żaden już nie powróci
i nic nie będzie w stanie sprawić,
abym kiedykolwiek zapomniał..."
Mimo że mamy tak blisko do słońca,
w długim okresie wszystko zmierza do końca.
Enty pogromca wczoraj ofiara jutra,
znajdzie nasze radości, by zaraz je ukraść.
Los nam utka na s***kach intrygę,
zapomnimy jak czuć, wierzyć w co nie możliwe.
Setka igieł wbita w motyle marzeń,
zemle w pyle wydarzeń miłość na byle frazes.
Świat nam pokaże, czas nauczy nas roli,
życie to umieranie, biegnie powoli.
Gdy boli tłumimy myśli by zmylić pościg,
zabić poczucie pustki i bezradności.
Bezbronni wobec podłości świata,
my gubimy resztki miłości wśród matactw.
Twa ta strata decyduje o przegranej
i giniemy zamotani w zamęt.
"Chwile, niech lecą i kiedyś powrócą do nas,
a jednak nie potrafię się tym cieszyć,
beznamiętnie wyrywam kolejną kartkę z kalendarza"
Przeleje resztkę łez na konto żali,
kiedy ostatnie z moich marzeń pomkną na fali.
Stanie się co przepowiadali od lat,
wygra ta druga strona i zawali się świat.
Szach mat będzie mi wszystko jedno
gdy w końcu zagubię w n-tym dziś to sedno.
Uczucia zbledną, serce zaleje beton
nie oszaleje, znormalnieje poniekąd.
Popłynę rzeką brudu z prądem tłumu,
wsiąkając w zarażone myśli trądem tumult,
aż pełnia pustki zalśni blaskiem,
gdy zgaśnie we mnie czysto ludzki pierwiastek.
Na zawsze (zawsze) świt to koniec lotu,
mój pokój szarzeje w topniejącym zmroku.
Ty przy moim boku tak spokojnie śpisz,
kiedyś nadejdzie koniec, oby jeszcze nie dziś.
sekundy...